Το αδιέξοδο της κυβέρνησης

Οποιος πιστεύει ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεοληπτικοί, τους κάνει μεγάλη χάρη. Ιδεοληπτικοί υπάρχουν στο ΚΚΕ, που διαβάζουν τις μαρξιστικές γραφές με την επιμέλεια των μοναχών του μεσαίωνα· και η λέξη-κλειδί είναι «διαβάζουν». Εξάλλου η ιδεοληψία προϋποθέτει και κάποια ιδέα, για τα πράγματα. Το λέει και η λέξη. Το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο» πορεύεται μόνο με συνθήματα, χωρίς κεντρική ιδέα. Εφεραν «το καλύτερο μνημόνιο όλων των εποχών» και τώρα απεργούν εναντίον του. Ενώ θέλουν να καταπολεμήσουν την ανεργία, υπονομεύουν κάθε επένδυση που θα μειώσει την ανεργία. Ενώ ήταν γνωστό ότι ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πρότεινε από το 2011 Grexit, αυτοί διαπραγματεύονταν με τα πουκάμισα έξω απειλώντας με Grexit. Ενώ φρικιούν στην υποψία πως υπάρχει «ακροδεξιά» στην αντιπολίτευση, αυτοί την έβαλαν στην κυβέρνηση.

Μας δουλεύουν; Σε ένα μεγάλο βαθμό ναι. Από την άλλη μεριά, δεν ξέρουν και τι να κάνουν. Ως πολιτικός χώρος επένδυσαν μόνο στην ανερμάτιστη γκρίνια χωρίς να επεξεργαστούν πότε προτάσεις για τη λύση των προβλημάτων. Το μόνο που έλεγαν (και πολλοί πίστευαν) είναι το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος (ένθα απέδρα πάσα οδύνη, κόστος και στεναγμός) είναι εφικτός». Βολεύτηκαν με την ιδεολογική κυριαρχία που πέτυχαν οι προπάτορές τους και έβγαζαν το πολιτικό τους μεροκάματο καταγγέλλοντας όλους τους άλλους. Κυρίως και προπαντός τον νεοφιλελευθερισμό, τον οποίο έβλεπαν παντού, ακόμη και στη σοσιαλδημοκρατία.

Η απύθμενη ανικανότητά τους αποτυπώνεται ανάγλυφα και στη διαχείριση των κοινωνικών αντιδράσεων. Πολλοί πίστεψαν ότι –αν μη τι άλλο– τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να δαμάσουν το τέρας του χουλιγκανικού λαϊκισμού, αφού οι ίδιοι το εξέθρεψαν. Αμ, δε! Ακόμη και αυτό με τα ψέματα το αντιμετωπίζουν. Ενώ πρωτοστατούσαν κατά το παρελθόν σε όλους τους χουλιγκανισμούς εναντίον πολιτικών τους αντιπάλων και τώρα η κυβερνητική εκπρόσωπος δηλώνει «προπηλακισμοί βουλευτών και υπουργών, προβοκατόρικες και βίαιες ενέργειες είναι πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί».

Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το πώς επηρεάζει τα έθνη η παγκοσμιοποίηση. Απλώς την κατήγγειλαν. Δεν προβληματίστηκαν για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Μόνο ανέβαιναν στα τρακτέρ για να εξαπολύσουν δεκάρικους με επωδό «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Δεν σκέφθηκαν ποτέ για το ασφαλιστικό σε μια κοινωνία που γηράσκει. Απλώς εξαπέλυαν μύδρους κατά των «νεοφιλελεύθερων», που έλεγαν ότι με συνταξιοδοτήσεις πενηντάρηδων, επιταχύνουμε το αδιέξοδο. Και μπορεί ο κ. Νίκος Βούτσης να περιόρισε το εύρος λέγοντας «φλερτάραμε με πολλές αυταπάτες ως απεδείχθησαν, για Κινέζους, για Ρώσους, για Ντράγκι, για το μέτωπο του Νότου…» («Καθημερινή» 31.1.2016), αλλά η αυταπάτη επί παντός ήταν η μόνη κοινή αναφορά όλων των συνιστωσών τους.

Είναι αδύνατη η ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ, διότι μετά την απομάκρυνση των ιδεοληπτικών και των γραφικών το περασμένο καλοκαίρι απέμεινε με δύο τύπους στελεχών. Υπάρχουν κάποιοι ιδεαλιστές, που όπως θα έλεγε ο Αμερικανός ποιητής Καρλ Σάντμπουργκ «δεν ξέρουν πού πάνε, αλλά ήδη ξεκίνησαν». Υπάρχουν όμως και τα λαμόγια, που –όπως συμβαίνει με κάθε κυβέρνηση– είδαν το φως της εξουσίας και μπήκαν. Και το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι επειδή οι ιδεαλιστές δεν ξέρουν ακόμη πού πατούν και πού πηγαίνουν, κανοναρχούν τα λαμόγια σε βάρος της οικονομίας, των δημοκρατικών θεσμών και –ακόμη, ακόμη– της ίδια της Αριστεράς. Αλλά με αυτούς επέλεξαν να κυβερνήσουν, διότι οι άλλοι ήταν… μνημονιακοί. Αφήστε δε που υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να έχουν μολυνθεί. Από νεοφιλελευθερισμό, φυσικά. Τι άλλο;