Θα προκαλέσει και στο Καστελόριζο η Τουρκία;

13 08 2019 | 09:02
Οι σχεδιασμοί της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και γενικότερα σε ό,τι αφορά την Κύπρο, υλοποιούνται συστηματικά και με έναν έντονα απειλητικό τρόπο, που έχει εκπλήξει αρνητικά και τους Αμερικανούς, οι οποίοι παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση τα γεγονότα, συνεχίζοντας μία -χωρίς επιτυχία- διπλωματική προσπάθεια παρεμπόδισης της κατοχικής δύναμης. Τα προβλήματα μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Άγκυρας, που αυξάνονται αντί να μειώνονται, δεν επιτρέπουν στην Αμερική να είναι αποτελεσματική, με αποτέλεσμα -και λόγω της απουσίας των Ευρωπαίων και του Ισραήλ- η Κύπρος να νιώθει απελπιστικά μόνη εν μέσω ενός «καυτού» καλοκαιριού.

Η απόφαση πραγματοποίησης της τριμερούς συνάντησης για την ενέργεια, του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας στην Αθήνα, με την ενεργό συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν και μία απάντηση που επέλεξαν στην Ουάσινγκτον για να δείξουν από τη μια τη δυσαρέσκειά τους για τον πολεμικό πυρετό που δημιουργεί η Τουρκία, και από την άλλη τη συμπαράστασή τους στη Λευκωσία, αλλά και στην Αθήνα, αφού στο κοινό ανακοινωθέν γίνεται αναφορά και στο Αιγαίο. Τα παραπάνω, όχι μόνο δεν είναι ικανοί τρόποι για να αναγκάσουν την Τουρκία να υποχωρήσει, αλλά συμβαίνει το αδιανόητο η κατοχική δύναμη να απορρίπτει όλες τις «συμβουλές» και να κλιμακώνει τις προκλήσεις της με χυδαίο τρόπο. Συνεχίζει τις επιχειρήσεις της εναντίον της κυπριακής ΑΟΖ με δύο πλοία-γεωτρύπανα -ακολουθεί και το τρίτο- τα οποία συνοδεύουν πολεμικά, και την ίδια στιγμή, σημαντικοί Τούρκοι υπουργοί, όπως της Ενέργειας και της Άμυνας πάνε και έρχονται στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου συνοδευόμενοι από ανώτατους αξιωματικούς.

Ταυτόχρονα, η Άγκυρα έχει κάνει γνωστή τη θέση της αναφορικά με τους ενεργειακούς πόρους της Κύπρου. Απαιτεί από την Κυπριακή Δημοκρατία να αποδεχθεί τον διαμερισμό του φυσικού αερίου με τους Τουρκοκυπρίους -βασικά ζητά το 50% των ενεργειακών πόρων- και να τερματίσει το ενεργειακό της πρόγραμμα. Η Τουρκία, βεβαίως, ενώ απαιτεί τα παραπάνω, η ίδια θα συνεχίσει τις έρευνες, διότι ουδείς από τους συμμάχους της Κύπρου ενδιαφέρεται να τη σταματήσει. Και εδώ φαίνεται και η απουσία του Ισραήλ, για το οποίο είχαν αυξηθεί πριν μερικούς μήνες οι προσδοκίες ότι θα έσπευδε σε βοήθεια της Κύπρου. Σε άλλες περιπτώσεις -και τυχόν διαψεύσεις δεν γίνονται αποδεκτές- το εβραϊκό κράτος έδειξε τα δόντια του με την πολεμική του αεροπορία, και πάνω από την Κύπρο, αλλά και στον εναέριο χώρο του Αιγαίου.

Τόσο η Λευκωσία, όσο και η Αθήνα, έπραξαν πολύ περισσότερα από το Ισραήλ σε ό,τι αφορά τη συνεργασία τους στο πλαίσιο των τριμερών συναντήσεων. Και είναι δικαιολογημένη η πικρία της Λευκωσίας για την παθητική αντίδραση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου όταν η Τουρκία προχώρησε στην «τρίτη εισβολή». Οι παράνομες πράξεις της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο δημιουργούν εντάσεις, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν και γειτονικές χώρες.

Οι συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τους ενεργειακούς κολοσσούς Exxon Mobil, Total και ENI, δημιουργούν και υποχρεώσεις στους εταίρους της, οι οποίοι όμως μέχρι της στιγμής δεν κινήθηκαν αποτελεσματικά. Οι εταιρείες προστατεύουν μόνο τα συμφέροντά τους, αν και η ΕΝΙ όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τα τουρκικά πολεμικά έδωσε εντολή -σε συνεννόηση με την ιταλική κυβέρνηση- στο ερευνητικό της σκάφος να αποχωρήσει. Το γεγονός εκείνο έδειξε ότι η αποφασιστικότητα της Τουρκίας ήταν δεδομένη και έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί ξανά τους τελευταίους μήνες με τις προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ

Ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης επέλεξε την Παρασκευή να εισέλθει σε μία διαδικασία με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, που είναι καταδικασμένη να αποτύχει, εκτός και αν έχει αποφασίσει να παραδώσει την Κύπρο στην επιρροή της Τουρκίας, κάτι που αδυνατούμε να πιστέψουμε. Δυστυχώς, πήγε στη συνάντηση χωρίς να πετύχει να τερματιστεί η τουρκική προκλητική δραστηριότητα. Διότι βρέθηκε σε αυτή τη συνάντηση, υπό τον εκβιασμό των τουρκικών κανονιοφόρων. Πώς μπορεί ένας ηγέτης να αποκομίσει οφέλη για την πατρίδα του, όταν τον «στοχεύουν» οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Αναστασιάδης είναι ένας αδύναμος ηγέτης, όχι μόνο επειδή η Κύπρος είναι μία μικρή χώρα. Προδόθηκε και από τους Ευρωπαίους εταίρους του νησιού, οι οποίοι σκέφτηκαν τα κρατικά τους συμφέροντα με την Τουρκία και όχι τα κοινά ευρωπαϊκά. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις είναι ένα αστείο… Εάν επιμένει να ακολουθήσει τον «οδικό χάρτη», που σχεδίασαν οι Βρετανοί, θα οδηγηθεί σε πενταμερή με τη συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων, της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας. Το σχέδιο προβλέπει στη συνέχεια μία σύνοδο όλων των ενδιαφερομένων στην Ελβετία, όπως συνηθίζεται.

Η τουρκική προκλητικότητα στο ζενίθ

Απ’ εκεί και πέρα θα μετρηθούν οι αντιστάσεις του καθενός. Και στη Λευκωσία, αλλά και στην Αθήνα, γνωρίζουμε ότι οι αντιστάσεις συνήθως είναι ανύπαρκτες. Ίσως μας εκπλήξει ο σημερινός πρωθυπουργός… Η λύση που κυοφορείται είναι εξαιρετικά αρνητική για την Κύπρο και το νησί θα περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας. Και εδώ θα κληθεί η Αθήνα να αντιμετωπίσει την πρώτη μεγάλη πρόκληση, που θα αποδειχθεί και μεγαλύτερη από την οικονομία. Θα δεχθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας νέος πολιτικός χωρίς αμαρτίες στο Κυπριακό, να παραδοθεί η Κύπρος στην Τουρκία; Και αν αρνηθεί, θα συμπλεύσει με τον κ. Αναστασιάδη στη νέα «ιδέα» που διακινεί για διχοτόμηση ή λύση δύο κρατών; Η Τουρκία δεν προκαλεί μόνο στην Κύπρο. Στο Αιγαίο είναι καθημερινές οι παραβιάσεις. Οι πληροφορίες δύο καλών εφημερίδων, της Καθημερινής και του Φιλελεύθερου της Λευκωσίας, αναφέρουν ότι η Άγκυρα εποφθαλμιά το Καστελόριζο για να υπογραμμίσει με τη δύναμη των κανονιοφόρων την παρουσία της. Θα το επιτρέψει η παρούσα ελληνική κυβέρνηση ή θα κάνει ό,τι και ο Αναστασιάδης; Θα δεχθεί να οδηγηθεί σε συνομιλίες για να συζητήσει τι; Τις αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο; Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κυπριακό, που είναι ανοικτό από την ανεξαρτησία, το 1960, μέχρι σήμερα, μπορεί να περιμένει για να «κλείσει» διότι η προκλητικότητα της Άγκυρας θα αυξηθεί δραματικά. Γιατί τόση βιασύνη και μάλιστα σε μία εποχή που το νησί ζει τον απόλυτο εκβιασμό της Τουρκίας;

του Μιχάλη Ιγνατίου, Φιλελεύθερος