Το σχέδιο Σόιμπλε στο τραπέζι αργά ή γρήγορα
Η αξιολόγηση μπορεί να περάσει, μπορεί και να μην περάσει. Το ΔΝΤ μπορεί να υποχωρήσει από τις σκληρές θέσεις του, μπορεί και να μην υποχωρήσει. Η Ευρώπη μπορεί να μας δώσει μια τρίμηνη περίοδο χάριτος και να συζητήσει μαζί μας τότε τα δύσκολα θέματα, μπορεί και να μη μας δώσει. Η ουσία όμως παραμένει: η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το φαρμάκι που δηλητηριάζει οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης σε αυτή τη χώρα.
Με διοικητικές πράξεις και λόγια δεν αυξάνεται το ΑΕΠ. Το αντίθετο! Η κατάσταση της δημιουργικής ασάφειας στην οποία ζει ο επιχειρηματικός κόσμος τους τελευταίους μήνες έχει απομακρύνει αισθητά τις πιθανότητες ενός ουσιαστικού ριμπάουντ. Σε αντίθεση με τα ροζ παπαγαλάκια που προσπαθούν να πείσουν ότι είμαστε ένα βήμα προτού ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου, η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν εμπιστεύεται τη σημερινή κυβέρνηση.
Δεν τολμάει σημαντικές επενδυτικές κινήσεις καθώς γνωρίζει ότι οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν σε αυτή τη χώρα κάθε τρεις και λίγο.
Η υπερφορολόγηση από τη μία και οι ιδεοληψίες πολλών στελεχών της κυβέρνησης συνθέτουν ένα δηλητηριώδες νέφος που καθιστά αβίωτη την παρουσία των επενδυτών σε αυτή τη χώρα. Οι νέες δόσεις λιτότητας, όπως προκύπτουν από τις απαιτήσεις των δανειστών, δεν πρόκειται να φέρουν κάτι αναπτυξιακό αν δεν συνοδεύονται από έναν παράλληλο επενδυτικό οργασμό. Δυστυχώς, όμως, η αίθουσα των αφίξεων των επενδυτών είναι άδεια…
Την ίδια ώρα έχουμε νέες δόσεις σκληρής λιτότητας επειδή η κατάσταση στην οικονομία επιδεινώθηκε δραματικά τον τελευταίο χρόνο. Αν η οικονομία συνέχιζε στους ρυθμούς του τελευταίου τριμήνου του 2014, τότε ίσως και να μην ήμασταν σήμερα υποχρεωμένοι να συζητάμε για εθνική σύνταξη 290 ευρώ.
Το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι η αξιολόγηση. Αυτή είναι απαραίτητο να κλείσει. Δεν θέλουμε να συζητήσουμε τι θα συμβεί αν δεν κλείσει. Θα πρέπει, όμως, να σημειώσουμε (με δεδομένο ότι θα κλείσει η αξιολόγηση) ότι θα έχουμε μπροστά μας μια νέα επιδείνωση της κατάστασης, που θα προκύψει από το ανεφάρμοστο των νέων φόρων και από το γεγονός ότι θα εξακολουθήσουν οι παρενέργειες από την… πολιτική της δημιουργικής ασάφειας της κυβέρνησης όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα.
Να το πούμε πιο απλά: κάθε μέρα που περνά τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Η χώρα μοιάζει με αίθουσα που σταδιακά πλημμυρίζει. Οσο η στάθμη του νερού ανεβαίνει τόσο κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να κολυμπάμε για να βρεθούμε στην επιφάνεια. Οσοι δεν γνωρίζουν κολύμπι εγκαταλείπουν νωρίς τη μάχη. Και όσοι γνωρίζουν, όμως, θα έχουν το ίδιο τέλος όταν το νερό φτάσει στην οροφή της αίθουσας.
Το κακό για την ελληνική πλευρά είναι ότι δεν διαθέτει ένα αξιόλογο Plan B και γι’ αυτό θα αναγκαστεί στο τέλος να υιοθετήσει το σχέδιο των δανειστών. Η πρόταση Σόιμπλε θα επανέλθει αργά ή γρήγορα στο τραπέζι. Οσο η κυβέρνηση δεν αλλάζει πολιτική τόσο πιο κοντά θα βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο.
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες, είναι αδύνατον αυτή η κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική.
Μπορεί να αλλάξει τακτική, αλλά δεν μπορεί να ξεριζώσει κανείς τις ιδέες που έχουν οι άνθρωποι στο κεφάλι τους. Μπορεί να τις αλλάξουν οι ίδιοι, διαπιστώνοντας κάθε φορά τα αδιέξοδα των πολιτικών τους, αυτό, όμως, έχει τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό και δεν υπάρχουν πλέον τα χρονικά περιθώρια για να κάνουν τα μαθήματα που παρέλειψαν να κάνουν στον προηγούμενο βίο τους. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι στο DNA της Αριστεράς. Η ανάκαμψη της οικονομίας, όπως την εννοούν οι άνθρωποι της παραγωγής, δεν θα έρθει. Είναι επιθυμητή, είναι απαραίτητη, αλλά δεν θα έρθει.
Η θεωρία του ελατηρίου θα μπορούσε να λειτουργήσει με δεδομένο ότι ζούμε ήδη 7 χρόνια ύφεσης. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: μια κυβέρνηση που να πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις και να τις υλοποιεί. Μπορεί να το κάνει αυτό ο κ. Αλέξης Τσίπρας; Μέχρι σήμερα έχει αποδείξει πως όχι.
liberal.gr
