Και γιατί όχι 120 δόσεις και για τις επιχειρήσεις;

Βασίλης Στεφανακίδης

Θέμα των ημερών με πολύ ενδιαφέρον για χιλιάδες συμπολίτες μας είναι η προαναγγελθείσα ρύθμιση των 120 δόσεων για χρέη προς τα Ταμεία και την Εφορία.

Σαφώς και θα είναι μια θετική εξέλιξη για επαγγελματίες και ιδιώτες που τώρα βαρύνονται με χρέη τα οποία δεν μπορούν να σηκώσουν και θα τους δοθεί μια ευκαιρία να ρυθμίσουν αυτό το τεράστιο άχθος που τους γκρέμισε τις ζωές και την επαγγελματική τους δραστηριότητα.

Ωστόσο, οι περισσότερες των περιπτώσεων όπου θα έχει αναφορά το εν λόγω μέτρο είναι εκείνες κατεστραμμένων ανθρώπων που διαβιούν πλέον με ελάχιστα εισοδήματα, έχουν κλείσει τα μπλοκάκια τους και την επαγγελματική τους δραστηριότητα και επί της ουσίας θα πρόκειται για λύση μετά θάνατον. Πολύ φοβάμαι, δε, ότι ελάχιστα θα αποδώσει και πολύ λιγότερο θα βοηθήσει στην επαναδραστηριοποίηση κάποιων από αυτούς τους οφειλέτες.

Αυτό όμως που είναι το μείζον αφορά τις επιχειρήσεις που παρά τα πάνδεινα που έχουν υποστεί κατάφεραν με τα χίλια ζόρια να είναι ακόμα ενεργές.

Να λειτουργούν, να προσφέρουν δουλειά στους εργαζομένους τους και να το παλεύουν περιμένοντας τις καλύτερες μέρες.

Οι επιχειρήσεις αυτές, λοιπόν, που άντεξαν και δεν έβαλαν λουκέτο, στις οποίες στηρίζεται η ελληνική οικονομία για την επόμενη μέρα των μνημονίων, δεν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να βοηθηθούν ώστε να μη σκάσουν λίγο μετά την έξοδο από την αυστηρή επιτροπεία; Αυτό δεν είναι το μέγα ζητούμενο;

Γιατί να μη συμπεριληφθούν κι αυτές στην προετοιμαζόμενη ρύθμιση και να πάρουν κάποιες ανάσες με δόσεις περισσότερες των 12 που ισχύουν σήμερα;

Δεν είναι ανάγκη να είναι 120 οι δόσεις. Ας είναι 48 ή 36.

Να δείξει, όμως, επιτέλους η Πολιτεία ότι τους ανταμείβει για την προσπάθειά τους και δεν χρειάζεται να βάλουν λουκέτο ή να μπουν στα κόκκινα για να ασχοληθεί μαζί τους.

Μήπως δεν καταλαβαίνουν ότι ένας σημαντικός παράγοντας που πνίγει τις επιχειρήσεις σήμερα, πέραν όλων των άλλων, είναι η βαρύτατη φορολογία και οι τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές;

Ναι, να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και τα δημόσια έσοδα. Αν όμως κι αυτές οι λίγες επιχειρήσεις που απόμειναν να τα ενισχύουν είτε με τις εισφορές των εργαζομένων τους είτε με τον φόρο τους, «χτυπήσουν», τότε από πού θα έχουν έσοδα;

Ναι, να μπουν κάποια κριτήρια και να εξαιρεθούν αυτοί που παλιότερα μπήκαν σε ρυθμίσεις και δεν ήταν συνεπείς. Ναι, να αποκλειστούν όσες έχουν ικανοποιητική κερδοφορία και ευρωστία. Σε εκείνες, όμως, που είναι στα όριά τους ή συνεχίζουν τη λειτουργία τους με ζημίες σε μια προσπάθεια να ορθοποδήσουν και να μπορούν να πληρώνουν τους εργαζομένους στην ώρα τους, δεν πρέπει η Πολιτεία να σταθεί αρωγός;

Μια τέτοια πρωτοβουλία υπαγορεύεται από την κοινή λογική. Η ελάφρυνση των επιχειρήσεων μέσω περισσότερων δόσεων, μια και δεν μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές ή οι ασφαλιστικές εισφορές, από την επομένη κιόλας θα περάσει και πάλι στην αγορά είτε μέσω των καταβαλλόμενων μισθών είτε με την έγκαιρη πληρωμή των προμηθευτών. Η οικονομία, άλλωστε, είναι κύκλος και ο ένας έχει το χέρι του στην τσέπη του άλλου.

Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν σπάσει αυτή η αλυσίδα από κάποιον αδύναμο κρίκο. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, και από τα δείγματα γραφής που έχει δώσει τούτη η κυβέρνηση στην αντιμετώπιση των επιχειρήσεων και γενικώς του επιχειρείν, δεν βλέπω και πολλές ελπίδες να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, καθώς δεν είναι στα σχέδιά τους και στις επαφές με τους δανειστές ούτε που το ανέφεραν. Η μόνη πιθανότητα είναι λίγο πριν από τις εκλογές, τότε που η υποσχεσιολογία θα κτυπήσει κόκκινο, να συμπεριλάβουν και μια τέτοια υπόσχεση που δεν θα στοιχίζει τίποτα γιατί -απλούστατα- η καυτή πατάτα μετά τις εκλογές θα περάσει σε άλλα χέρια.

newmoney.gr