Εξορύξεις πετρελαίου: Φόβος ή Επαναστατικός Οίστρος

05 04 2019 |   του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Δεν έχουν προλάβει να εμφανιστούν ακόμα οι πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Ιόνιο Πέλαγος και οι αντιδράσεις των κατοίκων έχουν ήδη κλιμακωθεί. Οι παρεμβάσεις της WWF με τις εκθέσεις της, «Υδρογονάνθρακες και η μάχη του αυτονόητου» και «Μύθοι και πραγματικότητα για τα ατυχήματα και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων», έχουν εγείρει δικαιολογημένες ανησυχίες.

Σε μια περιοχή της χώρας, στην οποία τα έσοδα από τον τουρισμό συμμετέχουν με 75% στο συνολικό παραγόμενο εισόδημα, είναι απολύτως δικαιολογημένο το γεγονός να αναπτύσσεται σκεπτικισμός για το ενδεχόμενο ατυχήματος και για τις συνέπειες που αυτό θα επιφέρει στην οικονομία των κατοίκων και στην ποιότητα της ζωής τους. Ειδικά όταν είναι ακόμα νωπές οι μνήμες στα νότια Επτάνησα, από τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που ουσιαστικά σταμάτησαν το χρόνο, δημιουργώντας πληγές που επουλώθηκαν αργά και επώδυνα στο πέρασμα του χρόνου.

Οι σεισμογενείς περιοχές της Κεφαλλονιάς, της Ιθάκης, της Ζακύνθου και της Λευκάδας βρίσκονται σε μια παντοτινή ομηρεία στα χέρια του Εγκέλαδου. Μια πραγματικότητα που ενδυναμώνει τη πεποίθηση των κατοίκων, πως οι διαρκείς σεισμικές δονήσεις και ο αναμενόμενος – σύμφωνα με τους σεισμολόγους – μεγάλος σεισμός, θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανυπολόγιστες ζημιές στις πλατφόρμες άντλησης των υδρογονανθράκων, με απρόβλεπτες καταστροφικές συνέπειες τόσο στην τουριστική δραστηριότητα, όσο και στην καθημερινότητα των νησιών.

Η αρμόδιος Δημόσιος φορέας, δηλαδή η Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων Α.Ε., που δραστηριοποιείται σε όλο το φάσμα της παραχώρησης αδειών, της εποπτείας υπογεγραμμένων συμβάσεων μίσθωσης, του ελέγχου για την ασφάλεια στις υπεράκτιες εργασίες έρευνας και της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, οφείλει να πραγματοποιήσει καμπάνιες ενημέρωσης με αποδέκτες τους πολίτες των νησιών του νότιου Ιονίου Πελάγους.

Το ίδιο πρέπει να πράξουν και οι εταιρίες στις οποίες κατακυρώνονται οι συμβάσεις εξόρυξης και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων. Τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και των κινδύνων που ελλοχεύουν, δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται μόνο σε συνεδριακές εισηγήσεις και σε εγχειρίδια διαχείρισης κρίσης, αλλά θα πρέπει να παρουσιάζονται στους πολίτες και να συζητιούνται.

Όμως οι πολιτιστικοί σύλλογοι, οι επαγγελματικοί σύλλογοι, οι τοπικοί φορείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, δίνουν πλέον διαστάσεις επικής ιδεολογικής μάχης, απέναντι σε αυτές τις δραστηριότητες και τους επενδυτές που θα τις φέρουν σε πέρας.

Έτσι διαβάζουμε πως «o στόχος όσων επενδύουν στην έρευνα και στην εξόρυξη υδρογονανθράκων, όπως και σε κάθε άλλο κλάδο της οικονομίας, είναι το κέρδος τους και όχι η ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών.» Ακόμα πληροφορούμαστε πως «θα κλαπεί οριστικά και αμετάκλητα ένα πολύτιμο ενεργειακό απόθεμα, για να κερδίσουν μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι.»

Μαθαίνουμε πως «τα όσα πιθανά κρατικά έσοδα διοχετευθούν μέσω κάποιου ειδικού ταμείου στο ασφαλιστικό σύστημα, δεν θα αυξήσουν ανάλογα τη συνολική κρατική χρηματοδότηση, αφού οι σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ και οι δεσμεύσεις της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής είναι δεδομένες για μεγάλο χρονικό διάστημα».

Και πως «για τους πολίτες το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα παραμείνει το ίδιο ακριβό, σε τιμές που καθορίζονται από τα διεθνή χρηματιστήρια. Οι μόνες που θα αποκομίσουν οφέλη και κέρδη από τις εξορύξεις θα είναι οι πετρελαϊκές εταιρίες, οι οποίες θα έχουν και τον απόλυτο έλεγχο σε όλα τα στάδια των εργασιών.»

Τέτοιου είδους επιχειρηματολογία συναντάται σε επαναστατικά εγχειρίδια και σε προκηρύξεις της δεκαετίας του ’80. Δεν γίνεται το 2019 να ανακαλύπτουμε ξανά τον τροχό ή να πρέπει να πιστοποιούμε πως ο ήλιος ανατέλλει από τη Ανατολή. Εκείνο που είναι σίγουρο και κοινώς αποδεκτό, είναι πως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, δεν έσωσαν από μόνα τους τις οικονομίες των χωρών, που έχουν πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Πετρέλαιο έχει η Νιγηρία όπου ο κόσμος πεθαίνει από το μολυσμένο νερό, πετρέλαιο έχει και η Νορβηγία που ταυτόχρονα διαθέτει τη μεγαλύτερη κρατική επενδυτική οντότητα στον κόσμο. Πετρέλαιο έχει και το Ηνωμένο Βασίλειο στη Βόρειο θάλασσα, πετρέλαιο έχει και η οικονομικά και κοινωνικά σπαρασσόμενη Βενεζουέλα.

Από μόνη της λοιπόν, η ύπαρξη και η εξόρυξη υδρογονανθράκων δεν αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. Ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα θα προχωρήσει στις συμβάσεις συνεργασίας με τις πετρελαϊκές εταιρίες, το περιεχόμενο των συμβάσεων, οι οικονομικοί όροι, οι περιβαλλοντικές οδηγίες είναι θέματα που σίγουρα απασχολούν τους πολίτες.

Όμως το γεγονός πως το πετρέλαιο είναι χρηματιστηριακό προϊόν και πως ο επιχειρηματίας στοχεύει στο κέρδος, δεν είναι αντικείμενο προς διαπραγμάτευση με τους φορείς των νησιών. Εκτός και αν όλος αυτός ο επαναστατικός οίστρος, είναι σχετικός με τις αυτοδιοικητικές εκλογές και προσφέρεται προς άγραν ψήφων.

*Ο Κωνσταντίνος Χαροκόπος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.

Αποποίηση Ευθύνης: Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.

(Liberal.gr)